فرهاد مجیدی

شاید روزایی که امیرپاشا،پابه توپ  میشد رو زیاد به یاد نداشته باشیم اما به یاد داریم که وقتی با مس استقلال رو شکست داد دستش رو مشت کرد،به یاد داریم که وقتی با هواداری که توسرماوگرما میومد و ندای "امیر قلعه نویی"رو سر میداد بهشون عنوان "اهل کوفه" رو میداد،امیر برای مازحمت کشیده اما هنوز منت هایش را روسرِ هوادار به یاد داریم،هنوز به یاد داریم که وقتی از استقلال رفت به سپاهان اسکلت استقلال را هم با خودش برد،بله!،همگی بیاد داریم،اما هوادارِآبی به یاد داره که فرهاد اگر نبود قهرمانی فصل پیش به کارنامه امیر اضافه نمیشد،خبرنگاران در حسرتش ماندند تا با فرهاد مصاحبه کنند،مگر فرهاد نمی توانست مصاحبه کند؟چرا میتوانست،اما او میدانست اگر لب به سخن باز کند استقلال به حاشیه خواهد رفت،هوادار هنوز نتوانسته رفتنِ،هفت را قبول کند،راستی شنیدی که با رفتن فرهاد از فوتبال،هوادارش از این دنیا رفت،فرهاد بازیکنی بود این چنین،آقا فرهاد در ظاهر یک فوتبالیست بود اما او در اصل یک معلم اخلاق بود این رو من نمیگم،بازیکنای استقلال میگن،هواداراش میگن،خبرداری که غیرت و تعصب و فرهاد به خیلی ها،خیلی چیزهارو یاد داد،دوستان،فرهاد رنگ آبی را به پول نفروخت،رنگ آبی رو به رنگ قرمز،زرد،نارنجی و... نفروخت،بسه دیگه اما بهتره با مقایسه نکنیم تا دلِ پُرِ هوادار رو باز نکنیم.حالا،آیا واقعا فرهاد،مثل امیر است؟

شماره7